Topola Włoska cz. 2
Szkice topli włoskiej w 2. planach.
W drugim planie rysunek jest trochę bardziej szczegółowy. Używam ołówka 6B, który ciągle daje możliwość użycia szerokiej miękkiej kreski, ale jest trochę bardziej precyzyjny niż 8B. Jednocześnie zwiększam skalę rysunku – więcej miejsca na kartce wymusza narysowanie większej ilości szczegółów.
Luźną szkicową kreską zakreślam ogólny kształt sylwetki, a następnie wypełniam go jasnoszarą plamą. Ciągle układam kreski od góry w dół, od brzegów do środka, ale tym razem kreski są cieńsze i krótsze, dzięki czemu naturalnie plama staje się bardziej szczegółowa. Nie zapełniam całej sylwetki jednolicie, czasami kreski stawiam rzadziej, żeby powstały między nimi białe prześwity. W środku sylwety pamiętam o kształtach pnia i gałęzi. Na samych brzegach posługuję się pojedynczymi kropkami, ale pamiętając o unikaniu monotonni i powtarzalności.
Następnie nakładam kolejną warstwę ciemniejszych i krótszych kresek po stronie będącej w cieniu. Te kreski nie mieszają się wszystkie w jedną plamę, raczej tworzą wiele mniejszych plam rozproszonych po całej sylwetce topli, a ich największe nagromadzenie jest w miejscu cienia. Jednocześnie ciemną grubą kreską opracowuję pień i gałęzie przebijające pomiędzy liśćmi. W porównaniu ze szkicem 3. planu, tutaj gałęzi jest więcej i wiele z nich jest cieńszych.
Zdarza się, że bryła topoli jest na górze wyraźnie podzielona ze względu na układ dominujących gałęzi.
