Tak można przedstawić bardzo ogólny zarys sylwetki topoli włoskiej – pociągła zaokrąglona forma, która rozszerza się od pnia i stopniowo zaczyna zwężać się ku górze. Jest to forma walcowata, co ma wpływ na kształtowanie się światła. Taka sylwetka występuje w różnych wariantach, będących modyfikacją tej ogólnej formy.
Taki kształt sylwetki wynika z układu pnia i gałęzi oraz kształtu liści. Zazwyczaj pień topoli włoskiej jest dosyć prosty i biegnie przez całą jej wysokość, od niego odchodzą gałęzie, które unoszą się mocno w górę (nie na boki, jak w niektórych drzewach). Liście są drobne i tworzą skupiska, które też można schematycznie przedstawić jako pociągłe formy lekko odchylające się od pnia. Takie uproszczenie sylwetki i liści pomoże w kształtowaniu obrazu topoli za pomocą plamy ołówkowej.
Topola włoska jest wysokim drzewem. Wysokość człowieka stanowi około 1/15 wysokości topoli.
W tym przypadku myślimy o drzewie, jak o zwartej masie, więc znaczenie ma przede wszystkim sylwetka. Kształtuję ją długimi kreskami prowadzonymi od góry w dół, od brzegów do środka. Taki sposób prowadzenia kreski nada plamie ołówka charakter odpowiedni dla topoli. Posługuję się lekką szarością. Potem nakładam drugą warstwę krótszych ciemniejszych kresek z lewej strony, żeby stworzyć wrażenie cienia i nadać więcej trójwymiarowości.
Natura jest bardzo zróżnicowana, więc topole nie powinny być idealnie symetryczne.
Na koniec najciemniejszymi kreskami rysuję fragmenty pnia i gałęzi przebijające pomiędzy liśćmi. Wystarczą pojedyncze pociągnięcia lekko stępionego ołówka miękkiego.